Aπό την πρώτη στιγμή που άρχισα να διαβάζω κείμενά της, σχημάτισα την εντύπωση ότι είναι ένα άτομο ευαίσθητο και δοτικό. Η κοινή μας στέγη, το Μουσικόραμα, μού έδωσε την ευκαιρία να τη γνωρίσω προσωπικά αλλά και να θαυμάσω τους γεμάτους μοσχοβολιές – όπως μου αρέσει να λέω- στίχους της. Η Μαρία Παπαδάκη, αυτή τη φορά σε ρόλο συνεντευξιαζόμενου και όχι συνεντευκτή, ανοίγει χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος τα χαρτιά της και κατασταλαγμένα ομολογεί: «Δεν φιλοδοξώ να βαφτίσω τον εαυτό μου με τον τίτλο της ποιήτριας, της στιχουργού ή της συγγραφέως. Αρκούμαι στο να είμαι μια γυναίκα, που γράφει και επικοινωνεί με τον κόσμο».